Osona Deel 8 - ‘n man dra ‘n rang

Die einde van die jaar het aangebreek, en ons was op die punt om rang te kry. 'n Paar ouens het so deur die jaar uitgeval, want hulle het ge-awol of toetse gepluk, en hulle was uit. Ek onthou een baster-outjie, ons almal het gedink hy gaan offisier word, hy was 'n skerp outjie. Een aand oor 'n naweek, toe raak hy gesuip en pluk 'n mes uit. En daar gaat hy - af van die kursus af na 9 maande se hel. Onderkorporaal is die verste wat hy gekom het. Mens sou dink die skills met die mes sou kon gebruik word daar oppie Grens, maar nou ja, 'n offisier is mos nie 'n hooligan nie.
Daar was so 'n klomp ou perde saam met ons – ouens wat eers gaan swot het en toe army gedoen het. Hulle was baie wys, en het altyd antwoorde vir alles gehad. Die een ou het so glas oog gehad. James Tromp, dink ek was sy naam. Ek het altyd met hom moeilkheid gesoek, dan begin jaag hy my daar oor die paradegrond. Hy skop-skop en klap so aanmekaar na my toe – kon my nooit kry nie. Ek het altyd grappies gemaak en getorring aan ouens tot hy kwaad raak. Hy kon vloek soos 'n matroos nie kan nie.
Eendag het die ou manne weer gekla en gemoan oor hoe ons behandel word. Die klagtes kom toe by Kaptein Enslin uit. Hy roep toe almal bymekaar. Hy sê vandag is 'n ope dag – jy kan kla en moan, sê wat pla jou. Dis tyd dat dinge hier regkom, want hy't gehoor ons is ongelukkig. Die troepe is maar stil – dit klink te goed om waar te wees. Hy moedig ons aan - julle moet praat, dis nou julle kans om hierdie bose dinge onder ons aandag te bring. Hierdie weermag sorg mos mooi vir sy troepe.
So stadig-aan praat iemand hier oor kos, en oor passe wat te min is en korveetake wat te veel is, en so tel die manne spoed op. Die Kaptein vat notes in so boekie. Die manne raak al hoe meer vrymoedig en pak uit, veral hierdie ou manne wat al grade het, en alles weet. Die Kaptein is baie bemoedigend - luister na alles, vat notes. Aan die einde van die sessie, toe sê Kaptein dis nou sy beurt om net ietsie te sê.
Hy begin daar, vat daai notes, dan haal hy een-vir-een aan, dan sê hy: "Onderkoporaal Koekemoer, jy sê so-en-so…"; en dan skreeu hy "maar ek sê nou vir jou so-en-so.." Hy skel ons daar uit oor hoe sleg ons is. Al die ouens wat gepraat het, moet voor kom aantree. Ons moet kyk wies hulle. En as ons klaar gekyk het, kry vir jou deel van die Bosbus – daar gaat jy. Dis net stof en hare, hulle neuk ons van 'n kant af op. Die grootbekke doen nie saam nie – hulle moet kyk hoe ons opgeneuk word, en dan moet hulle maar hulle man staan later in die bungalow as die res klaar is met die Bosbus.
So was dit in die army…
Daar was een aand wat ons een of ander party gehou het in besoekerspark. Die manne kuier hard, en raak al hoe dronker. Een ou is so dronk, die manne piepie in 'n leeg-gedrinkte bierbottel, en maak hom heel vol. Hy drink daai hele bottel warm piepie uit sonder om dit agter te kom. Ek het dit met my eie oë gesien, anders sou ek ook nie die storie geglo het nie.
Hier staan ek in Besoekerspark op 'n Sondag toe die familie kom kuier het:

Jy sal sien dat ek 'n rang op my arm dra. Ek was teen hierdie tyd nou al 'n onderkoporaal gewees. Die SWAGM se range het anders as die SAW sin gelyk. Ons het reguit strepe gehad in plaas van V's, en ons offisiere het diamante gedra in plaas van kasteeltjies en sterretjies.

Ons het nooit KO's geword nie – was almal onderkorporaal tot die laaste week voor rangparade. (Kandidaat-offisier, vir die oningeligtes) Die aand voor die tyd het ons sulke wit plastiek crap op ons skouers gedruk om soos KO's te lyk.
Ek het dit toe darem gemaak – al die harde werk was die moeite werd, want ek gaan offisier word, en as ek eendag kampe moet doen gaan niemand my rondneuk nie. My pa was mos 'n PF gewees. Hy was die leier van die Gebiedsmag orkes, 'n Sammajoor nogal. Sy orkes het bestaan uit swart lede, meestal Kapriviane. Hy het daai rou inboorlinge geleer musieknote lees en instrumente speel. Hulle het altyd die hele land vol gegaan, oral waar daar 'n groot parade is moet die orkes speel.

Ek onthou ook ons kon altyd verniet na die Windhoek skou toe gaan, want my pa se orkes het daar gespeel. Die weermag het die hele skou heeltemal oorheers daai dae. As jy inkom by die voorkant, het daar altyd Buffels en Caspirs en goeters gestaan vir die publiek om te kom kyk.
Op die sportveld het die weermag altyd sulke shows gehou. Dan is daar 'n terr, hy skiet lekker met 'n AK, en dan kom die weermag se honde en vreet hom op. Hulle het sulke skyn-aanvalle gedoen ook, die publiek het dit baie geniet. Hulle skiet rook en goeters, en dan land die parabats op die veld en skiet die snot en hare uit so vuil klomp terrs uit. Daai terrs hardloop later weg, en almal lag te lekker vir die dom goed. Die spesmagte kom met hulle perde en motorfietse en doen tricks, en dan kom snuffel die honde die plofstof hier tussen die gehoor uit.

Die orkes was dan ook altyd daar, en die trompoppies. Voor het 'n Kapriviaan geloop, wat daai stok so in die rondte laat draai het. Hy gooi die ding in die lug en vang hom en doen tricks. Dis nou alles terwyl daar gemarsjeer word op maat van die orkes se musiek. Daai Suidweslied weergalm daar deur die skougronde. Hulle het op 'n stadium die "Clap-Clap Song" gespeel, tot my pa se ontsteltenis. Die mense wou die song hoor, maar hy dink nie dis goeie musiek nie.
My pa het altyd reg agter die ou met die stok gemarsjeer – die res van de orkes in drie geledere agter hom. Die ou wys mos met die stok links of regs, of hy gooi die ding so swierlik rond in die lug. Eendag toe laat val die man daai stok uit sy hand uit. Hy buk om dit op te tel, so in die marsjeer in. My pa skop hom reg onder sy agterent, hy gee so lekker sprong vorentoe, gryp sy stok, en almal is weer in gelid. Hy het lekker gelag oor die storie na die tyd.
Omdat ons rangparade 'n groot okkasie was, is die weermag orkes toe ook daar. Die eerste keer, vandat ek army toe is, dat ek en my pa saam parade doen. Aan die einde van die parade kan jy jou nuwe rang uit jou sak uit haal, en hom op jou skouer sit. My pa het na my toe gekom, eers een kant opgesit en my 'n halwe saluut gegee. Toe sit hy die ander kant op, kom weer op aandag en gee my 'n vol saluut, met al sy medaljes wat so blink in die son. Hy het klomp medaljes van die Tweede Wêreldoorlog gehad, al my pelle op skool was altyd beindruk as hy met vol uniform iewers opgedaag het. Dit was 'n groot dag in my lewe – iets wat ek nooit sal vergeet nie.
Ou Phillip Hite en ek het nou skielik dieselfde rang gehad, en toe ek daar wegstap kom groet hy my met die hand. Ek noem hom nou sommer Flippie. Kan jy nou meer.
Ek het teen hierdie tyd reeds geweet ek is oppad na 'n plek met die naam van Opuwo -102Battaljon. Daar in Kaokoland, in die westelike gedeelte van die operasionele area.
Daar was so tydjie voor dit 'n paneel vol brigadiers en generaals wat ons elkeen ge-interview het. Hulle vra jou allerhande vrae oor wie jy is, waantoe jy wil gaan, en wie is Sam Nujoma. Ek is reg om vir Sam te gaan blaas – ek wil grens toe gaan. Ek vra om grens toe te gaan – hulle sê dis reg.
Teen hierdie tyd was ons almal so trigger-happy, ons kan nie wag om terrs te gaan neervel by die honderde nie. Die army het ons goed grootgemaak.
Op 19-jarige ouderdom is ek 'n offisier in een van die berugste weermagte in die wereld...
Lees verder

Staan bakhand by die Goewerment

Hier Doer Onder is daar lekka dinge hoor. As jy eers 'n Permanente inwoner geword het, kan jy lekker bakhand staan sodat die goewerment jou kan help.

Ek is mos die broodwinner in ons familie - my vrou werk vreeslik hard om die huis aan die kant te hou en die klere te was. Hier is nie meme-goed om te help nie.

Maar die goewerment help graag.

As jou gesamentlike inkomste onder $150000 per jaar is, en jy 'n swetterjoel kinders het wat jy moet grootmaak - soos ons - dan help die regering jou so bietjie.

Ek het mos nou uiteindelik my Permanent Residence (PR) status verwerf, en nou kan ek bakhand staan vir al die royalties.

Ons is nou op Medicare, en vandag het ek gaan inteken vir die Family Assistance affêre.

Ek voel skoon skaam toe ek daar instap. Sê nou die mense dink ons is armgatte - ons klim dan nou op die welsyn? Ek het na die Medicare plek toe gegaan daar in Karrinyup. Daar is een venstertjie wat Family Assistance hanteer, en so klomp ander wat Medicare hanteer. Die tannie by Family affairs is nie daar nie. Daar is so briefie wat sê as sy nie daar is nie, moet jy geduldig sit en wag tot sy kom. Maar dit kan 'n tydjie vat.

Wraggies, dit vat toe nogal 'n tydjie en 'n half - dit voel asof ek weer in Afrika is. Hierdie plek, Wes Australia, se afkorting is mos WA - die mense sê dit staan vir "wait-a-while".

Toe die tannie uiteindelik opdaag, is sy darem heel bevoeg en nie heeltemal so "ehhh" soos wat ek daar in Windhoek gewoond geraak het nie. Jy wag lank, maar daar daag ten minste later iemand op wat haar werk kan doen. Na duisende vorms en dinge is ek nou geregistreer vir Family Assistance. Tot die dag wat my jongste kind groot is kan ek die goewerment melk vir 'n paar dollars wat elke fortnight in my rekening inbetaal word.

Kan jy glo.

Dis 'n lekka lewe hier in die Eerste Wêreld.

Ten years ago

My oldest daughter was born exactly ten years ago.When she was 6 months old, she and my wife were involved in a vehicle accident on a dirt road in Namibia.

After the accident, she seemed to be fine, but a while later my wife noticed that there was a dent in her head.  Something must have hit hard against her head – it may have been someone’s elbow, but we’ll never really know.

It looked like a golf ball had been pressed into the skull.  The size of this dent was roughly the size of a golf ball, although it did not enter the head that deeply.

She went for X-rays, MRI scans and all sorts of complex and upsetting medical tests.

Here is one of the MRI scans where they virtually “sliced up” the skull and checked different areas of the brain for damage.  This is the skull viewed from above:

The dent can be clearly seen at the back of the head. 

When babies grow, their skull grows outwards as the brain grows. The growing brain pushes out the skull, which is still very flexible at this age. 

This injury could have been fatal, but the inward movement of the skull missed the crucial areas of the brain by millimetres, and did not cause any brain damage or bleeding.  Of course, at the time, there was no way to be sure of this.  The only thing the doctors could tell us was that the skull is still flexible while it’s growing, and that the brain would eventually push the skull back out as it grows.  She did not show any signs of brain damage, and responded well to the huge array of tests that are applicable to 6 month old babies.

It was basically down to a wait and see approach.

It would be an understatement to say that this was a stressful time in our lives.  You feel really helpless when your little baby has to go into big noisy MRI machines and no one tells you what’s going on.  And no one really seemed to know anyway.

The medical theory proved to be correct, and the skull slowly grew back to the way it was supposed to be, with the brain pushing it back into position.  I can’t really remember when I realised that the dent was totally gone, but it’s gone now, and we’ve pretty much forgotten about it.

We are very lucky and grateful today to have a healthy, bright ten year old daughter who excels in all she does, and who bares absolutely no sign of any damage.  She’s a great kid, and I can’t begin to describe how grateful I am.

God gave us a gift ten years ago, and when it was nearly taken away, He gave her back to us again.

Happy birthday, my Special!

Osona Deel 7 - Tentdorp en Walvisbaai

Die tentdorp en Walvisbaai

Ons is gereeld geskuif van een peleton na 'n ander - amper soos Oom Sam se kabinetskommelings elke tweede maand. Dan skuif jy sommer in 'n ander bungalow ook in. Hier op 'n stadium beland ek toe in die Tentdorp.

Tentdorp is wild, jong. Hier is jy afgesny van die res. Jy moet bungalow toe loop met al jou goedjies om te gaan stort en stryk en al daai dinge – amper soos by 'n karavaanpark. Inspeksietyd dan mag daar nie 'n stoffie in daai tent wees nie, en die sandsakke moet ge-square wees.

Die voordeel van die Tentdorp was dat die korporaals te lui was om soontoe te loop. Ons het 'n hele paar inspeksies en bosbusse uitgemis, want die korporaal stap baie by die bungalow in en dans hy in 'n sleg mood , en dan tjop daai manne af. Maar hy vergeet van ons.

Daar was eintlik 'n lekker atmosfeer hier in Tentdorp. Behalwe dat dit vrek koud was. Saam met my was twee perde wat heeldag na Ge Korsten se musiek geluister het. Daai tape het heeltyd gespeel. Hulle was my ouderdom, maar praat heeltyd van hulle vrouens. Ek kom later agter hulle praat eintlik van die girlfriends. Hulle twee kom al van laerskool af saam en is soos twee pasgetroudes - altyd bymekaar, vertel stories en lag vir hulle eie grappies. Niemand is deel van hulle kliek nie. Hulle was altyd vriendelik, maar tog baie weird. (Watter normale 18-jarige troep luister na Ge Korsten?)

Saam met ons was 'n swart ou, Tiekie. Sy regte naam was Tuupukwere, maar niemand kon dit uitspreek nie. Hy was 'n ou grensvegter, maar het eendag 'n kolonel geslaan wat hom gevloek het. Toe verloor hy sy rang en hy moet terugkom vir JL's om rang te kry. Van julle is seker verbaas oor die swart ou in ons tent, ne? Sien, hier in Suidwes was integrasie al lankal deel van die lewe, dit was nie iets wat Oom Sam begin het na onafhanklikheid nie. Ons het dieselfde badkamers en toilette gedeel, alles. Al verskil was dat die blankes die meerderheid was in sulke situasies.

Ou Tiekie het in die aande Bos-stories vertel daar in die tent – oor sy ervaringe op die grens met die terrs. Ek dink daars min Boere wat so baie terrs doodgemaak het soos hierdie VHD manne. (Vrywillige Hulpdiens Korps) Hulle was rof en onbeskof, en het nie genade vir 'n SWAPO gehad nie.

Terwyl die bungalow-manne vloere polish en opstaan vir die korporaal, het ons lekker in die aande na Tiekie se stories gesit en luister. As ek reg onthou, het hy later daar by die Blou Bollie gewerk - my skoonsussie het my eendag vertel; hy onthou my nog.

Daar was verskeie fases van die opleiding. Ek kan nie alles onthou nie. Ek weet net ons het baie klasgedraf, en toetse geskryf. Hierdie Army was nie net 'n klomp maniakke wat met vuis in die lug en AK47 oor die skouer die wêreld warmgemaak het nie – ons was well-educated gentlemen gewees. Soort van.

Op 'n stadium doen ons PelBev fase. Dit staan vir "Peleton Bevelvoerder" Fase. Jy moet leer hoe om 'n hele peleton in die veld te hanteer, nie net een seksie meer nie. Hulle laai ons in Kwêvoëls en Samils en ry ons see toe. Ek belowe: vakansie by die see, op die Army se rekening, verblyf en etes ingesluit.

Kwêvoël

Ons het lekker see toe gegaan in die Army – daar by Walvisbaai in die woestyn. Ons het deur Karibib en Usakos gery, by Swakop ingekom, daai pad langs die see af gevat Rooikop toe. Al wat ons van die see gesien het, was dit wat ons uit die Kwêvoël se agterkant kon sien. Verder het ons net in die woestyn gekuier. Nie dat enige van ons daai tyd van die jaar 'n begeerte gehad het om die koue Benguela seestroom aan te durf nie – dis die middel van die winter.

Ek het na daai duine gekyk langs die pad, en ge-onthou hoe een donkerkop suidwes-meisiekind my hart gebreek het hier op die duine, net nou-die-dag in Desember.

Dit was vrek koud. Ons moet ons ingrawe in die sand, en daar slaap met 'n slaapsak en 'n "space blanket" om my warm te hou. Die "space blanket" was nie 'n army issue nie, my ma-hulle het die ding vir my gekoop op 'n stadium. Jy sweet later jouself sopnat onder daai stuk tin-foil - ongelooflik.

Die space blanket was 'n stuk tin-foil wat jou warm gehou het. Dit klink baie hi-tech, maar dis eintlik maar al wat dit is. Die spesifieke ene wat ek gehad het, was baie dun, en jy moes mooi werk om te keer dat hy nie skeur nie. Die ding het baie soos hierdie ene gelyk:

Ons het baie lekker ge-eet hierso. Ons staan in so lang ry daar in die duine, en as jy uiteindelik voor kom, dan is daar vir jou 'n halwe brood en so groot pot koue koffie. Elke dag, vir twee weke lank. Niks om op die brood te smeer nie. Partykeer is daar koue sop, net vir die afwisselling. Toe ons aan die einde van die opleiding terug ry Windhoek toe, toe ontdek ons dat die kombuis-Samil al die tyd gepak was met die lekkerste konfyt, stroop en allerhande lekker dinge. Ons het niks daarvan gesien tydens daai twee weke nie. Seker maar die offisiere sin gewees…

Ons moet in hierdie Namib se woestynsand peleton-aanvalle doen. Die luitenant en korporaal staan hier op die duin en beloer alles. Daar is nerens waar jy kan gippo nie – geen bossie naby vir myle nie. Alles in die ope, elke fout word raakgesien. Ons moet hardloop in daai sand met full kit terwyl ons 'n "mock" aanval doen. Daai dash-down-crawl-observe-sights-fire drill wat baie ouens jou seker al van vertel het. Jy hardloop in die dik sand, en moet neervoeter asof jou lewe daarvan afhang. Daar het ek gesien hoe spring Luitenant Phillip Hite met sy hele gewig bo-op 'n ou se rug met sy boots, omdat die ou nie vinnig genoeg neerval nie. Ek noem sommer sy naam vir almal om te lees, want hy was 'n mislike blikskottel. Hy was vir 'n lang tyd my luitenant.

Hy laat my dink aan "Lieutenant Dan" wat in Forest Gump speel. Selfde arrogante houding gehad, sigaret altyd so skeef in sy bek gehad, altyd sarkasites. En hyt ons gemoor.

Ons het 'n nagaanval gedoen saam met die artillerie en pantser ouens. Dit was 'n fees vir die oog. Jy het iets soos een-en-'n-half minute gehad om al jou ammunisie uit te skiet voordat die flares uit is. As hulle nog ammunisie op jou kry na die tyd, is dit nag vir jou. Ek het die snotneus beman. Dit was lekker om so saam met die groot kanonne 'n aanval te doen. Alles is verlig – daai woestyn lyk soos 'n Krismisboom.

Ons is na twee weke weer terug Osona toe.

Lees verder

The passport from hell

I had lots of fun travelling with my Namibian passport recently.

For those readers who are not familiar with this country: Namibia is a country in the south western corner of Africa.  This means that it’s in the left-hand bottom corner, just below a dump called Angola, and just above the Republic of South Africa, with Botswana to it’s right.  (That is, if you are holding the map the right side up with North showing up, and Australia being correctly positioned “down under”.)

Namibia is roughly about one third the size of Western Australia.

Namibia used to be a province of South Africa during the apartheid years, and became a so-called independent country in 1990.  It was previously known as South West Africa (SWA), and before that it was a German colony known as Deutch Sudwest Africa.

I was born in this lovely dry region, and was therefore born a South African citizen.  After independence, however, I became a citizen of Namibia, as this was what my home was now called.  We boasted a new flag, a new anthem, and lots of other new things.  Among them was a new green passport:

The first time I got into trouble with this passport was in 1992 when I visited Lesotho.  Even though Lesotho is situated in southern Africa, the Lesotho customs officials were quite adamant that no such country as Namibia existed.  They spent half an hour chatting to their boss and looking at maps before they finally accepted the passport as real. 

They were however, very suspicious of the fact that a white man held a passport from somewhere in Africa.

When I recently visited Singapore, I received the same treatment.  The official looked at my passport as if it was a fake “Republic of Houtbay” passport or something issued by Disneyland.

He started discussing this with his female colleague, who called someone else to investigate.  Finally, they started talking to me, and the lady asked me “this place, what country is it part of?”

How do you explain this to someone?  I explained that it was an independent country in Africa, and then proceeded to show her the picture inside the passport of Africa with a little smudge in the left-hand bottom corner.  She seemed to understand, and they let me go.

When we left Singapore to return to Perth, the lady who stamped my passport commented that this was the first time she had ever seen a passport from this country.

Strangely enough, the Australian authorities never questioned this funny green Disneyland book.  They’ve probably been trained to be more discreet, and pushed some kind of silent alarm button while merrily stamping my documents.

Carrying this passport introduces quite a few obstacles and risks. 

At least there’s one benefit to travelling with this goofy little green book:

Mossad couldn’t care less to copy it.  They would have too much trouble explaining it when they try to enter a European country on a false German name. 

It would, however, be easy to get hold of a fake one – just contact the appropriate corrupt official at the Namibian Immigration department and collect your blank green books for a few dollars and a soccer world cup ticket.  Just make sure the name and the face matches up…

Osona Deel 6 - JL's en Peleton wapens

JL’s:

Ons is klaar met Basiese opleiding. Dis nou tyd vir JL’s (Junior Leiers), en ek is deel van die elite. Dis nou die manne wat vir die res van die jaar ook nog gaan rondhol soos afkop hoenners hier op Osona. Baie ouens waai Suid-Afrika toe – Pantser, Geniekorps, Artillerie - party probeer parabats word. Ek bly maar hier en doen die Infanterie-ding.

Ons leer oor die doel van die infanteriste: Infanterie is die enigste eenheid van die weermag wat besette grondgebied kan behou. Dit word in ons ingedril van dag een af. Lyk nie asof dit gehelp het nie – die grondgebied is later deur die Big Boys met die suits net so weggegee, en die Infanterie het lock, stock en barrel daar padgegee en teruggeneuk deur Oshivelo hek. Mooi man. Eintlik is ‘n infanteris net canon-fodder en cheap labour, maar dit seg hulle nooit vir ons nie.

Woensdae was sportparade. Die "sportmanne" gaan Windhoek toe. Ek was nie so wonderlike sportman nie, en kwalifiseer nie vir aksie daar buite nie. Die hele middag is die sportiewe manne weg, en die res van ons doen korveetake. So met die tyd dan verdwyn party siele net; almal kry ‘n bos daar by besoekerspark waar hy bietjie sluimer. Ek sorg dat my “timing” reg is – hier teen die tyd wat die korporaal op diens weer ernstig raak, dan is ek daar besig met korveetake saam met die laaste 10 ouens wat oor is. Die Korporaal soek daai ander ouens – hulle Bosbus lekker verder terwyl ons kan gaan rus in die bungalow.

Later kom hier ‘n ding in – ons moet Samilwagte hê, die Samil kan nie so onbewaak al die pad Windhoek toe ry nie. Dis mos baie gevaarlik hier op die pad tussen Windhoek en Okahandja, terrs agter elke bos. Man, dis nou die ding daai –as jy Samilwag is dan klim jy saam met die sportmanne op, en daar in Windhoek hang jy by die huis rond tot dit tyd is om terug te kom. Te lekker. Jy sleep 'n geweer saam , maar jy het nie eens ammunisie nie.

Op ‘n stadium moes ons Woensdae deurry na die Suidwes stadion toe – ons sny die gras met sulke masjiene wat hom in sooie uithaal, en laai daai rolle gras op die Samil’s. Dan plant ons dit anderkant vir ons nuwe rugby-veld by 1 SWAMIL skool. Ek reël met my pa – hy kom haal my, dan eet en stort ek lekker by die huis terwyl die manne gras werk. My pa was ‘n Sammajoor, sien. Hy sê net vir daai korporaal hy soek daai ou, en almal is happy.

Peleton wapens fase:

Ons loop klasse daar onder die bome. Luitenant veskyn ‘n slag op die scene – hy moet nou en dan klasse aanbied. Ons leer al die teorie van kaartlees, seksie-aanvalle en wapens. Seksie-aanvalle is nou niks met “sexy” te doen nie – ‘n seksie is ‘n groep van 10 troepe. Drie seksies maak ‘n peleton.

Ons skiet met alles wat snellers het. R4, AK47, RPG7, geweer-granate, snotneus (my persoonlike gunsteling. Hier by jou klink hy soos ‘n windbuks, maar daar waar daai snotneus val, daar maak hy ‘n helse BOOM)




Ek sal nooit daai RPG7 vergeet nie. Daai ding raas verskriklik. Elke troep kry kans om met een te laat waai. Hulle het hope vol van die goed wat by dooie terrs afgevat is. Ons skiet daai hope daar op die skietbaan uit. Een perd skiet na die skietwal toe. Daai ding het mos ‘n punt wat vuurwarm koper laat smelt, en dan brand hy fisies ‘n gat deur die metaalwand van die voertuig wat hy penetreer. Hy maak ‘n dun slurpie wat daar deurwurg deur daai gat – daar binne is dit net snot en hare as hy deur die staalwand gaan. Totale verwoesting.

Although most Westerners call rocket-propelled grenades "RPGs," the abbreviation actually comes from the Russian phrase for "hand-held anti-tank grenade-launcher": Ruchnoi Protivotankovye Granatamyot.

Wat vir my altyd interresant was van ‘n RPG-7, is dat mens verwag die ding moet jou agtertoe stamp, soos die re-coil van ‘n geweer mos maar maak. Veral omdat dit so massiewe ding is, verwag jy hy moet jou rondgooi. Maar hy doen presies die teenoorgestelde. Hy trek jou vorentoe. Nogal verrassend as jy dit nie verwag nie, jy kompenseer heel verkeerde kant toe.

Die spesifieke ene het die man daar laat lostrek op die skietwal. Hy skiet reg teen daai wal vas – so 100m voor ons, maak so rooi kolletjie wat bokspring die wêreld vol – en hy kom terug in ons rigting teen die spoed van wit lig. Almal slaan dekking, daai ding slaan hier met ‘n helse BANG voor in die staf se Landrover se rooster vas, en brand ‘n gat so groot soos 'n duif daarin. Die korporaal het net so paar treë van die ding af gestaan - hy was amper bokveld toe.

Ek het my lamgeskrik. Amper sneuwel ek hier tydens opleiding. Wat sal hulle nou aan my ma verduidelik oor wat gebeur het? Kry ek ‘n medalje “in memoriam”, of wat?

Die staf raak nou slim - hy wys vir ons die RPG7 kan jy maar vêr in die lug in skiet, jy hoef nie teen walle vas te skiet hier reg voor jou nie. Na 900m moet hy homself detoneer – die ding is so ontwerp. As jy hom dus in die lug inskiet, dan trek hy nie verder as 900m nie, dan “self-detonate” die ding - om te keer dat hy nie land op verkeerde plek nie.

As with similar weapons, the grenade protrudes from the launch tubes. It is 40-105 millimeters in diameter and weighs between 2.5 and 4.5 kilograms. It is propelled by a gunpowder booster charge at 115 meters per second, which creates a cloud of light grey-blue smoke. The rocket motor ignites after 10 meters and sustains flight out to 500 meters at a maximum velocity of 295 meters per second. The grenade is stabilized by two sets of fins that deploy in-flight: one large set on the stabilizer pipe to maintain direction and a smaller front set to induce rotation. The grenade can fly up to 1100 meters; the fuse sets the maximum range, usually 920 meters.

Dis nou die teorie. Onthou net dat dit 'n klomp Russe is wat die ding ontwerp het.

Hy trek los en mik daar in die wolke in. Daai projektiel trek te pragtag deur die lug – wil nie “self-detonate” nie. Hy land daar kilometers verder weg op die boer langsaan se grond. Die plaas slaan brand – groot marakkas, ons moet gaan brandslaan daar met ons hemde.

Dis ook iets wat ons gereeld gedoen het. Jy moet gaan brandslaan, en al tool wat jy het is jou army hemp wat die regering mos voor betaal het. Eendag het die vlamme vreeslik wild om my gestaan in daai veld, ek was amper 'n stukkie carboon footprint op my eie. (Weereens draai ek by die dood om, alhoewel daar nie 'n terr in sig was nie...)

Ons raak nou aggro - ons gooi handgranate. Eers laat val ek die simpel ding toe korporaal hom vir my aangee. Hy vervloek my vreeslik. Ek tel hom versigtig op. Trek daai pennetjie uit. Ek gooi daai pennetjie dat hy daar trek, en sit met die granaat in my hand. Kyk die ding so – tel tot by drie en gooi hom vinnig oor die muur. Korporaal dink nie dis snaaks nie en hy jaag my so paar keer teen Plesierkop uit daai dag.

(Ek lieg dalk so bietjie hieroor- maar dit kleur die storie in, man! Ek het die granaat regtig laat val, maar darem nie die pennetjie gegooi nie. Daar was egter ouens met wie dit gebeur het. Blykbaar is ‘n korporaal eendag dood toe dit gebeur en hy homself op die ding gewerp het om die ander ou te beskerm)

Ons oefen seksie-aanvalle, maar ons mag nie regte ammunisie nou al gebruik nie. Jy moet raas, jy skreeu “tatatatata”, en as jy nie genoeg skiet nie, dan is jy in die moeilikheid.

Ons skiet mortiere en leer van ladings. Sulke pakkies wat jy opsit om hom bietjie te boost. Ons steel die pakkies en maak lekker marrakas daar in die bungalow met die goed.

Daars rookgranate en traangas. Hoe leer ‘n troep wat die effek van traangas op die vyand is? Jy jaag ‘n uit-asem troep deur die traangas. Dan weet hy hoe goed dit werk. Die traangas werk goed, stem ons almal saam na die tyd.

Ons is nou op ‘n kursus – ons skryf sommer toets ook hier in die Bos. En dis nag as jy pluk. Die swaard van mislukking hang ook hier oor jou kop – as jy te vrot doen, kry jy nie rang aan die einde van die jaar nie. Almal werk hard vir daai rang, en ons weet: nie almal maak dit tot die einde van die jaar nie. Jou motivering in Basies was maar net om saam met die groep aan te ploeter – met JL’s moet jy jouself baie dissiplineer, want daai wortel hang voor jou neus.

Ons almal kry ‘n beurt om Baas vir die dag te wees. Jy dril die peleton, jy tree hulle aan vir inspeksie, alles. En alles wat foutgaan is jou skuld. Jy leer vinnig oor leierskap – dis nie net baas-speel nie, dis belangrik om jou peleton in ag te neem. Alles op die grens gaan oor goeie leierskap. Ons evalueer mekaar – daai ou gaan ‘n korporaal word, die ou lyk soos “loot” materiaal.

Elke ou hoop maar hy is nog oraait.

Lees verder

A long walk to freedom

I’m finally back after a trip to Singapore to get my Permanent residence status finalised. 

We flew with one of the low-budget airlines, called Tiger airways.  They’re so ridiculously cheap because they don’t waste money maintaining their aircraft.  They fly on only one engine and deflate their tyres to reduce weight.

Just kidding!  But you pay the price for these cheap flights – in comfort.  The seats are so small and close together that only the Smurf family would fit in there.  I am not a big person, but I couldn’t get my legs to fit in between my seat and the one in front of me.

As we took off around 10pm, I tried to get some sleep, but I only managed to pass out from the pain about 30 minutes before we landed.

We landed just before 4am in the morning.  I was amazed at how busy the airport still was, and that even the money changers were still open at that time.  We got hold of a taxi and he eventually found our lovely little hostel after I corrected him a few times.  As if I knew my way around Singapore?

Or Sauna-pour, as I like to call it.

The place is extremely humid, and just looking at something else move makes you sweat like a pig.  Really.

Most public areas like buses, trains, stations, and shopping malls are air-conditioned.  But once you’re out in mother nature it all turns evil.  You actually go indoors to get fresh air into your lungs.

We stayed in Sauna-pour for ten wet days.  Not wet from the rain, but from sweat.  We walked a lot, with the three kids in tow, and had lots of fun though.

We visited Universal Studios on Sentosa island – this really is a must-see if you ever visit Singapore.  We saw live action shows, interactive donkey shows and lots of other fun stuff. 

I had to make the most of this holiday, as I was spending a lot of money on airfares anyway.  But the budget was tight, and we got hold of some really cheap accommodation.

It turned out that this meant a backpacker’s hostel with a “family room” that looks more like a prison cell.  The website makes it look really shiny and clean, but it’s not exactly the Hilton.  At least we had an aircon in the room, which probably saved our lives - but the wife and I always disagreed about exactly how cold this thing should be.

We shared bathroom with tons of other people, and I had a few midnight encounters that ended in me screaming at people to shut up because it’s after 01h00 in the morning.

 

It’s located in an area called Little India – they call it that, because it feels like you’re in India.  Creepy little alleys and weird smells all over the place.  Smells of drains not functioning quite effectively, as well as smells of all kinds of food that are quite foreign to my nostrils.  And the smell of incense. 

A Muslim screamed us awake early in the mornings, and the Buddhists were burning incense at all hours.  The Church of the True Light next door also did their part on Sunday.

The little shops in this area sold food that reminded me of some of the stuff I saw in Africa.  Many of the shops sell exactly the same items as the shop next door. 

There are many small shops that sell little golden Buddhas for some reason, and they keep on burning incense and leaving all sorts of magic potions outside their doors.

It feels like you’re in the middle of one giant hippie colony.

The people are all very friendly, and always very considerate and helpful.  This part of their culture is really unique in a way.  Nowhere did I ever feel threatened or in any danger, even though this was obviously not the best neighbourhood in the city.

A few blocks away, you walk into massive shopping malls with clean shiny floors and lovely air-conditioning. 

We visited the Singapore zoo, which provided a whole day of entertainment and fun.  The lovely water playground inside the zoo took up a lot of our time, as the kids were splashing around for more than 2 hours while I was sipping at cold Coke and wishing I also brought my swimming shorts along.

Sentosa island is a lovely area with great beaches, although you get the feeling that everything is synthetic and fake.  Even the little islands are man-made.  There is, however, great entertainment and fun stuff to do in this area.

This sign was a bit of a bummer – why wouldn’t you allow a bbq at the beach?

This is a fun place to be – the nightlife is never-ending.  Coming from Perth where everything shuts down at 6pm, it was quite astounding to see even the small street-markets open at ten pm – not to mention the big supermarkets that are open till eleven.  The streets seemed busier at night than during the day.

People live in tiny pigeonholes in the sky, and they don’t go home after work because there’s no reason to cram yourself into a 3x2m area.

This lifestyle is not for me.  Give me Dullsville anytime – I love the open spaces, I love the laid-back lifestyle.  No worries mate, let’s throw somethin on the barbie...