Ek en my seun was die naweek naby Narrogin op ‘n plaas waar ons ‘n men’s camp bygewoon het. Ons het ‘n boer se huis help klaarbou, en Saterdagaand so bietjie gaan jag vir Kangaroos en ander pestilensies.
Ons het ‘n bonfire aangesteek wat uit ten minste tien groot bome bestaan het – lieflik.
Die jaggery was maar ‘n gesukkel, want die plek is droog en daar is nie veel dierasies wat rondloop nie. Die ou wat die dubbelloop haelgeweer die meeste van die tyd beetgehad het, kon ook nie ‘n kangaroo op 10m raakskiet nie, en wou aanmekaar weer en weer probeer.
Ek het later een kansie gekry om ‘n jakkals te skiet, maar kon net een skoot inkry toe hy onder die draad deur hardloop.
Dit was vet pret - seker die eerste keer wat ek op iets lewendigs skiet in meer as 4 jaar. Die bakkie stop vir niks, jy moet jou skoot sommer so in die ry inkry – nou nie heeltemal dieselfde as spingbokke in die Kalahari jag nie, maar steeds groot pret.
Ons het ook so bietjie “skeet shooting” gedoen met die haelgeweer.
My job was om te help insulasie insit in die dakke, en ek het een van hierdie oranje pakkies aangehad die heel dag lank, en met my hande heeldag bo my kop gestaan werk en lere op en af geklim. Nie ‘n job wat ek vir ‘n lewe sal wil doen nie:
Destyds, toe ek 'n jong snuiter was moes ek eendag begin werrek (na ek lank gesukkel het om 'n "education before liberation" te kry). Ek het daar by 'n kantoor ingestap en een van die eerste dinge wat ek geleer het was dat ek dadelik moet betaal om deel van die koffieklub te word.
Ons het vreeslik baie geld betaal - R10 per maand, vir regte egte filter koffie. Elke oggend het Windolene my koffie op my tafel kom neersit. Sy het hom presies reg gedokter - die regte hoeveelheid suiker en melk. Tienuur was teetyd, dan kry ons weer van Windolene se koffie - die keer staan die pot daar en jy help jouself. En dan wraggies waar, kwart oor drie in die middag dan is dit weer tee tyd. Dan staan daar weer 'n pot koffie.
Ek het gewoond geraak daaraan dat daar altyd skoon bekers ook was. Windolene se job was ook om die skottelgoed te was. 'n Mens kan mos nie met vuil bekers werrek nie man? Die dag wat Windolene op AWOL was dan vrek ons almal, want niemand weet hoe die koffiemasjien werk nie, en niemand is dapper genoeg om skottelgoed te was nie. Dit was die belangrikste pos in ons hele afdeling.
Dis mos 'n lekka ou plek daai Afrika - die Windolene's maak alles vir jou skoon en jy kan maar net lekka koffie suip en die beker daar op die tafel los - dis mos hoe 'n Baas die dinge doen.
En toe kom land ek mos hier Doer Onner. Hier is nie même -goed wat 'n ou se koppies vir jou was nie. Hier kry jy nie eens iemand wat in die oggend vir jou koffietjies aandra nie - jy moet vir jouself sorg in hierdie geweste. Hierdie ou dom biltongboer moet nou self van die sleg instant koffie aanmaak daar in ons fancy kombuis.
Daar staan sulke hope koppietjies wat skoon is aan die een kant, en klomp vuiles aan die ander kant. Een keer per dag stap 'n antie daar in en sy ruil die vuiles om vir skones, en sit skoon watertjies in die warm water masjien. Partykeer vee sy nogal die tafel blad ook af met 'n lap wat ruik asof hy in 'n ammoniak advertensie was. Jy kan skaars asemhaal in die kombuis van die dampe wat uit daai lap uit kom. Daar lewe nie 'n kiem binne 'n 50m radius van daai plek nie.
Party dae is die skoonmaak-antie so mooi jong blonde pop, ander dae is dit net 'n gewone ou antie. Hoe mooier en jonger die pop, hoe swakker die diens, het ek agtergekom.
Die simpel ou wit koppietjies lyk soos die goed wat hulle destyds op die trein vir jou gegee het - ewe met 'n piering en al. Die simpel ding is so klein jy kan nie eens spoeg in hom nie, dan loop hy oor. Die gevolg is dat baie mense eerder hulle eie bekers gebruik. Elke ou het sy eie beker. Ek het ook ene.
Sien jy nou waantoe gaan die storie?
As jy jou eie beker gebruik, dan is daar nie même wat hom vir jou was nie. Jy moet self na die ander kombuisie toe stap waar die wasbak is en hom dan was. Ek het nie 'n probleem daarmee nie, ek was hom self dan weet ek hy is skoon.
Maar mensig jy moet die affêre aanskou. Hierdie Aussies darem - hulle het nooit bediendes gehad in hulle huise nie, nou het hulle nooit geleer dat jy eintlik veronderstel is om 'n ding skoon te maak as jy klaar gemors het nie. Ons word elke dag vertel van safety - jy moet amper met daai krieket-bokse in jou broek rondloop so erg is dit. Alles wat lyk asof dit kan gevaarlik wees, word teen gewaarsku. Jy kan skaars uit die gebou uit gaan sonder 'n helmet en faktor 50 sonroom.
Maar mensig, die basiese higiëne bly maar 'n probleem. Van hierdie perde kom sit daar in 'n vergadering en drink uit sy beker uit. Daar sit tien jaar se vuil bruin ringe aan die binnekant van daai beker. Ek kan nie help om die goed raak te sien nie - ek probeer my oge toemaak maar my natuurlike instink skop elke keer in. Dis vreeslik man - daai mense sit en drink uit daai beker wat nou al 750-duisend nuwe kiem-variasies ontwikkel het waarvan die geleerdes in die hospitale nog nie eens gehoor het nie. Hoe enige beskaafde mens met so beker kan rondloop sonder om skaam te voel, weet ek nie. Dis plein grillerig man.
Elke keer as ek so beker sien, dan gaan was ek sommer weer my beker, net om seker te maak ek oorleef nog 'n dag in hierdie woeste wêreld.
Dis 'n harde lewe hier Doer Onner.
Die volgende oggend het ons kamp opgepak en gestap na die bote se parkeerplekkie toe. Al drie bote moes eers opgeblaas word, en toe kry ons vreeslike ingewikkelde lesse oor hoe om die roei-spane vas te hou.
Die ding het drie dele – ‘n “shaft”, ‘n “paddle” en ‘n “T-grip”. Jy moet dit kan onthou en ons moes omtrent ‘n halfuur spandeer om die les te leer.
Die vorige aand het hulle al gesê ons moet ons thermal underwear aantrek en dan ons swembroeke bo-oor dit aantrek. Ek het sommer so gaan slaap met die oupa onderbroek. Ons het almal soos Vader Krismis gelyk met ons long johns wat onder ons swembroeke uitsteek.
Toe word daar aangekondig dat ons moet kom vir die “swim test”. Hierts, watse ding is dit dan nou? Hulle sê ons moet in die rivier spring sodat hulle kan seker maak ons kan regtig swem, net vir ingeval ons uit die boot uit val. Skoene en al, want daar is vreeslike skerp klippe daar onder.
Mensig ek was nie baie bly om die ding te doen nie, maar ten minste kon ek ‘n slag my lyf skoonkry en my hare was.
Die vorige dag het hulle ons ook geleer hoe om ons slaapsakke te “waterproof”. Jy druk twee heavy duty asdromsakke in jou slaapsak se sakkie, en dan druk jy die slaapsak in en knoop altwee sakke toe aan die bokant. Alles moet ge-waterproof word, en ek het begin dink ons gaan teen watervalle en rapids afvoeter teen die spoed van wit lig. Dit klink mos nou lekker. Ek het jare gelede op die Oranje rivier geroei in ‘n kano en het dit baie geniet.
Die bote beweeg egter nie veel nie - ons almal wag vir iets om te gebeur. Later besluit ek en my mede-bootryer dat ons die boot nou gaan bestyg en begin beweeg. Die rondsittery werk nie vir ons nie. Nie lank nie, toe is almal se bote skielik in die water en ons is oppad met die Deep river langs.
Dit was egter ‘n baie stiller vaart as wat ek verwag het. Tot ‘n mate eintlik bietjie vervelig. Die ander bote kry nie spoed nie, en elke keer as ek ordentlik begin roei dan verdwyn die ander bote agter ons.
Mensig, as sy my kind was het ek haar sommer van die boot afgegooi dat sy kan wakker word. So lui mens het ek nog nie in my lewe gesien nie. Sy doen absoluut niks, en sy probeer nie eens soos ‘n ordentlike mens wegsteek hoe lui sy is nie.
Die rivier loop deur ‘n baie mooi area, en ons het teen middagete by Newdegate island afgeklim. Nat skoene en al. Ek was nie te gelukkig met die nat skoen storie nie, maar mens moet maar doen wat almal in die groep moet doen. ‘n Man se boude begin ook bietjie seer raak van al die gesittery op die boot se rand. Dit het begin voel asof ek ‘n pakslae gekry het.
View Outward Bound journey in a larger map
Van hier af het ons geroei na die vasteland waar ons die bote moes vasmeer. (Rooi paadjie op die kaart hier onder)
Ons het ons rugsakke gegryp, en in die bosse gaan loop nadat ek eers weer my ander skoene aangetrek het.
Ons het kamp opgeslaan in die middel van ‘n area wat my vreeslik aan die Kaap se suidkus laat dink – fynbos en al. Die staproete is in wit gemerk hier onder:
Ons het twee kangaroos by hierdie watergat gesien. Die watergat is duidelik sigbaar op Google maps se satelliet foto.
Daar is ‘n pragtige strand net so ent Suid van die kampeerplek af, en ons het eers soontoe gegaan voor ons die kos begin maak het. ‘n Lieflike plekkie.
Na 'n paar span-aktiwiteite het ons teruggegaan kamp toe.
Ons het ‘n groot dubbel-bivvy opgeslaan, en tydens hierdie lieflike reënerige nag het my slaapsak lekker nat geword. Op een of ander manier het ek self redelik droog gebly, maar my slaapsak was ‘n modderige storie toe ek die oggend wakkerword. Omdat ons die twee bivvies gelas het in die middel, het die water daar by die saamflans-punt lekker ingestroom – reg waar ek gelê het natuurlik. Gelukkig het ek geweet ons gaan in elk geval die hele dag lank nat wees want ons gaan weer roei.
Toe ek die volgende oggend wakker word, kry ek daardie bekende gevoel wat vir my sê dat ek die bombie gaan nodig kry. Baie dringend ook. Ek soek verward in ‘n paniek-aanval na my geliefde wit goud, en uiteindelik spoor ek my toiletrol op. Ten minste is hy nog droog. Ek hol toe uit na Doug toe, en ek was vreeslik bly om te sien Doug staan nog daar – niemand anders beset die bombie op die oomblik nie!
Ek hol soos Zola Budd teen die berg uit, en stop net so nou en dan vir die aaklige maagkrampe wat my bestorm. Tyd is min. Die nood is groot. Die pad na die bombie toe is vreeeeeslik lank, dit voel asof ek ‘n 12 km hike deur die bos doen.
Toe ek bo by die bombie-site uitkom, toe staan die Aap-man van Afrika daar met sy broek op sy knieë. Hy vra vreeslik om verskoning want hy het vergeet om vir Doug saam te vat toe hy bombie toe gehol het. Hy was gelukkig klaar, en oppad weg, en ek was net te bly ek hoef nie vir hom te gewag het voor ek vir Doug in die hande kon kry nie – daar sou ‘n vreeslike ding gebeur het. Ek bestyg die bombie met mening en voel sommer baie beter.
Van hier af is ons terug na die bote toe vir ons laaste stukkie roeiwerk oor die Nornalup inlet en op met die Franklin rivier.
Ek was bietjie verveeld en het met my fancy waterproof kamera rondgespeel en hierdie pragtige selfportret geneem:
Ons het die bote vasgemeer op ‘n plek naby die south coast highway, waar die mini-bussie ons kom oplaai het. Eers moes ons natuurlik die bote skoonmaak, opdra teen ‘n heuwel, afblaas, en op die sleepwa laai saam met ons ander bagasie.
Die bussie het ons gaan aflaai aan die ander kant van Walpole, wes van waar ons oorspronklik die vorige dag begin roei het.
Ons het weer kamp opgeslaan vir die nag, en het die volgende oggend vroeg opgestaan om ‘n ANZAC day gedenkdiens te hou. Dit was nogal iets besonders – in hierdie land word die soldate wat vir hulle land gesterf het, selfs vanaf die eerste wêreld oorlog, nog steeds ge-eer. Hulle word nie rassiste of baby killers of imperialiste genoem nie, maar helde. Soos dit hoort in enige beskaafde samelewing.
Dit het natuurlik ook later gelei tot lang army stories tussen my en die Aapman van Denmark.
Ons het nogal ewe ‘n vlag gehad en die diens is beëindig met die woorde “lest we forget”.
Hierna was dit tyd om bietjie die kompasse uit te haal en ‘n roete te volg. Ons moes ‘n koppie vind met die naam “breast hill”. Die naam is baie selfverduidelikend as jy eers die koppie gesien het:
By hierdie koppie het ons uitmekaar gegaan en die 24 hour duo aangepak. Hierdie is ‘n 24 uur tydperk waar jy en jou kind alleen saam tyd spandeer sonder enige ander mense wat naby jou kom.
Dit was by verre die beste item van die hele kursus.
Ek en Michael het ‘n wonderlike tyd gehad. Ons het ons bivvy opgeslaan, en probeer om die kos te eet wat hulle vir ons gegee het: couscous met baked beans, met geen manier om dit warm te maak nie.
Ek het vir hom army stories vertel en hy het vrae gevra totdat ons aan die slaap geraak het.
Ons moes ewe ‘n posbus bou sodat die instrukteurs vir ons boodskappe kon los as dit sou nodig wees:
Die volgende dag het ons opgestaan toe die son opkom, en omdat dit die eerste sonnige dag was vandat ons begin roei het, het ons al ons nat klere in die bome opgehang.
Dit was ‘n heerlike dag, en ons het diep gesprekke gehad.
Toe die instrukteurs vir ons kom sê dat ons moet oppak en teruggaan, was ek eintlik so half teleurgesteld. In die eerste plek wou ek nog tyd met my seun spandeer, en in die tweede plek was ek nie eintlik nou lus vir die ander mense nie.
Maar die tyd het aangestap en daar was nog baie dinge om te doen.
Van hier af het ons gestap na die volgende kampplek met die naam van “Little long point”, ‘n pragtige stukkie natuur reg op die see.
Hier het die instrukteurs ook vir ons klomp oumanne gesê dat ons die kinders die volgende dag in charge moes sit. Hulle moet alles reel en ons moet net helpende hande wees wanneer hulle vra.
Dit was ‘n moeilike dag, om die minste te se…
Ons het van hier af ‘n 8 km hike gedoen terug na die oorspronklike stuk grond waar die Base camp is. Die kinders het navigasie gedoen en het ons reg deur die middel van ‘n moeras gelei – in plaas van om om die ding te gaan, moes ons reg deur hom gaan.
Daardie aand het ons hout gaan soek en ‘n groot “bush cook” gehad. Dis nou ‘n fancy ete in die bos, waar ons lekker groot hompe vleis gekry het om in ysterpotte te roast. Ons het selfs koek gebak in die potte. Dit was ‘n heerlike aand.
Die volgende dag het ons “track maintenance” gedoen op die Bibbulman Track, ‘n ou bospaadjie wat destyds deur die Aboriginals gebruik is en wat reg deur die hele WA loop. Baie mense gebruik hierdie roete vir staptoere.
Hierna het ons die high ladder gedoen – dis nou so affêre waar jy en jou kind mekaar moet ophelp teen ‘n touleer op.
Laat die aand moes ons die rugsakke skoonmaak voor ons kon eet, en die volgende oggend was dit tyd om terug te gaan. Die tyd het so vinnig verby gevlieg – byna 9 dae is blitsvinnig verby.
Ons was ‘n baie lekker groep mense bymekaar, en het al amper soos familie begin voel – op ‘n goeie manier bedoel ek. Dit was weer tyd om almal te groet en ons eie lewens aan te pak.
En nou is ek terug in die beton oerwoud, al tikkende hier agter my computertjie.
Daar was tye wanneer ek gewonder het wat my besiel het om Outward Bound te gaan doen. Daar was tye waar my lyf in ernstige fisiese pyn verkeer het. Daar was tye waar ek swaargekry het as gevolg van my fisiese omstandighede. Maar nou wonder ek hoekom ek teruggekom het beskawing toe.
Die bos doen net iets aan ‘n mens.
Posts
All Comments
